اشاره ی قرآن به گسترش جهان حرکت اجرام آسمانی و مبدا آفرینش

پاسخ یکی از دوستان مخالف

سلام دوست من، این فیلم رو حتمن ببین، مقایسه نظریه های علمی و مذهبی هست..
http://www.youtube.com/watch?v=9M1sAUqLg0o

خوشحال میشم نظرتون رو در مورد فیلم بدونم، ندگی من و کاملن عوض کرد  

باید بگم دوست نازنین توی خود ویدئو هم گفت تئوری تکامل یعنی تئوری که 200 ساله اثبات نشده شما لطفا به ایراداتی که  در این لینک به این تئوری گرفته شده را هم ببینید 

http://mmosadegh.blogspot.com/2010/10/blog-post_24.html

ثانیا توی قرآن جاهاییش با تئوری داروین هم پوشانی دارد من بطور مطلق این نظریه را رد نمی توانم بکنم.  

 توی جایی از قرآن گفته م انسان را ار خاک آفریدیم این هیچ تناقضی با تکامل نداره  

در جایی دیگه  

« و (خدا) هشت جفت (4 نوع) از دامها را برای شما پائین آورد». زمر آیه 6 

این دقیقا به تغیر اندازه ی بدن حیوانات اشاره می کنه که با داروین هیچ تناقضی نداره 

به نظر من ما باید حد وسط داستان آفرینش و تکامل را بگیریم یعنی هم این بوده و هم آن. 

تماشای ویدئوهای دکتر صحافی با کیفیت بالا 

http://www.aparat.com/name/ramin 

در حال تکمیل

---

 گسترش جهان (کائنات)

وَالسَّمَاء بَنَیْنَاهَا بِأَیْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ .» (سوره الذّاریات  آیه 47)

و آسمان را به قدرت خود برافراشتیم، و بى‏گمان، ما [آسمان‏] گستریم.

کلمه آسمان در بیشتر قسمتهای قرآن کریم به عنوان کهکشان هم مورد استفاده قرار می گیرد. در این آیه بیان می شود که کهکشانها و جهان همواره در حال بزرگ شدن و وسعت پیدا کردن می باشد، این مطلب هم در اوایل قرن20 به اثبات رسید.

این تئوری و ایده که جهان دارای ابتدا بوده و بدون هیچ وقفه ای در حال بزرگ شدن می باشد در اوایل قرن 20 توسط دانشمند و فیزک دان روسی اَلِکساندر فِریدمَن و محقق بلژیکی گیورگ الِمِتر به صورت یک نظریه بیان شد و در سال 1929 با تحقیقات ستاره شناس آمریکایی اِدوین هابل به صورت رسمی به ثبت رسید. این ستاره شناس با مشاهده مستمر کهکشانها توسط تلسکوپ بسیار قوی، به این مطلب پی برد که ستاره ها و کهکشانها همواره از هم دور و از یکدیگر فاصله می گیرند، اگر در نظر بگیرم که کهکشانها از یکدیگر به طور دائم در حال فاصله گرفتن می باشند پس جهان که از همین کهکشانها تشکیل شده مرتب در حال بزرگ شدن می باشد.  

حرکت اجرام آسمانی و افلاک مدار ستارگان

خداوند بزرگ در آیه 40 سوره مبارکه یس میفرماید :

« لَا الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ . »

نه خورشید را سزد که به ماه رسد، و نه شب پیش گیرنده بر روز است، و هر کدام در مدارى شناورند.

آسمان شناسان پیشین معتقد بودند که فلک جسم مدور بزرگ و شفافی است که ستارگان در آن میخ کوب شده است ولی قرآن عقیده آنان را تکذیب می کند و مطابق آنچه امروزه روشن شده است می گوید فلک یعنی مدار ، افلاک یعنی مدار ستارگان و هر ستاره ای برای خود مدار مستقلی است این مطلب ازبعضی آیات قرآن به وضوح بر می آید .

در تفسیر مجمع البیان نوشته :

 نه خورشید را زیبد که به ماه برسد و در سرعت و حرکت و مسیر خود آن را دریابد و نه بر شب سزاوار است که بر روز پیشى گیرد؛ چرا که خورشید منزلگاه‏هاى خود را بر اساس نظم و برنامه‏اى که آفریدگارش براى آن مقرّر فرموده است، به صورت آرام‏تر و در مدت یک سال مى‏پیماید، امّا ماه منزلگاه‏هایش را در مدت بیست و هشت شبانه روز؛ آفریدگار جهان حرکت آنها را به صورت دور زدن و دورانى قرار داده، امّا مدار هرکدام و سرعت حرکت هریک به گونه‏اى سازمان یافته است که تا بر اساس این نظم و وصف هستند که هیچ یک دیگرى را درنمى‏یابد؛ آرى، خورشید دوران خود را در برج‏هاى دوازده گانه در یک سال طى مى‏کند، در حالى که کره ماه منزلگاه‏هاى خویش را در یک ماه سپرى مى‏نماید و همین گونه شب هرگز نمى‏تواند بر روز پیشى گیرد. «عکرمه» در این مورد مى‏گوید: هیچ گاه دو شب با هم گرد نمى‏آیند و به هم پیوند نخواهند خورد تا میان آن دو روز نباشد، بلکه شب و روز در پى یکدیگرند و این را خدا مقرر فرموده است. وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ‏  و هریک در مدارى - که پدیدآورنده آنها بر ایشان مقرّر داشته است - شناورند. عیاشى در تفسیر خود آورده است که: «ابن حاتم» مى‏گفت من در خراسان بودم که وجود گرانمایه حضرت رضا(ع) روزى در مرو و در کاخ «حبرى» بود و مأمون و وزیر مشاورش «فضل بن سهل» نیز حضور داشتند. پس از پذیرایى و خوردن غذا، آن حضرت ضمن بیانى فرمود: روزى مردى از یهود در مدینه نزد من آمد و پرسید، به باور شما شب زودتر آفریده شده است، یا روز؟ و کدامین آن دو پیش‏تر پدیدار شده‏اند؟ به باور شما پاسخ این پرسش چیست؟ هریک از حاضران چیزى گفتند و روشن شد که پاسخ درست و قانع‏کننده‏اى ندارند. «فضل بن سهل» رو به حضرت رضا (ع) نمود و گفت: خداى کار شما را هماره به سامان آورد، خود پاسخ این پرسش را بفرمایید. حضرت فرمود: بسیار خوب آیا از قرآن پاسخ دهم یا از حساب و نجوم؟ آنگاه ضمن بیانى روشنگرانه، از جمله به این آیه شریفه استدلال کرد و فرمود: آفریدگار این دو پدیده تفکّرانگیز مى‏فرماید:  لَا الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ  ... نه خورشید را زیبد که به ماه برسد و نه شب حق دارد که بر روز پیشى گیرد. وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ‏ و هریک از خورشید و ماه و ستارگان در مدار مقرّر خود سیر مى‏کنند و در این فضاى بى‏کران و گسترده شناورند. 

مبدا آفرینش  

دقیق ترین نظر علمی که منجمان تا کنون به آن دست یافته اند این است که همه کرات و اجرام آسمانی ابتدا به صورت گاز بوده سپس در اثر جاذبه بین ذرات گازها به صورت اجسام و اجرام سماوی و به صورت فعلی در آمدند. قرآن نزدیک ترین مطلب را در این باره در هزار و چهارصد سال پیش فرموده است آن هم در زمانی که شاید هنوز هیچ نظریه پردازی در این باره اظهار نظر نکرده بود خداوند در سوره فصلت آیه 11 می فرماید :

« ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء وَهِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْضِ اِئْتِیَا طَوْعًا أَوْ کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ »

سپس آهنگ [آفرینش] آسمان کرد و آن بخارى بود پس به آن و به زمین فرمود خواه یا ناخواه بیایید آن دو گفتند فرمان‏پذیر آمدیم .